ریلکس سام وان سکوت ذهن و آرامش درون

عاشقانه های من با خدا: هفته هشتم

عشق واقعی - عشق دانشمندی بود که بعد ها متحول شد و از سرسپردگان راستین خداوند گردید. او می فرمود: سال ها به دنبال کشف حقیقت بودم، تا سرانجام آن را در آغوش پر مهر خداوند یافتم. حقیقت یعنی عشق و عشق یعنی پروردگار. و اکنون می گریم بر سالیانی که بی ثمر به جستجو می پرداختم. در قلب خویش این گونه نیایش می کنم: ای خداوندگار حقیقت! مرا در عشق ابدی خویش فنا کن.

اگر برای دیدار خداوند و شنیدن کلام آهنگین او بی تابیم، باید گام برداشتن در مسیر تسلیم محض را فرا گیریم. تسلیم بودن یعنی آگاهی از این حقیقت که من هیچم و همه اوست. تسلیم بودن یعنی فهمیدن این که هیچ نمی توانم و تنها او قادر مطلق است.

عاشقانه های من با خدا: هفته هفتم

مفهوم زندگی چیست - هدیه ای بی همتا از سوی خداوند! چگونه می توان این هدیه با شکوه را با اهداف پست، اعمال نادرست و خواسته های زودگذر به تباهی کشاند. پس کوشش من بر این است که هر روز در مسیر صحیح گام بگذارم. مسیر پیروزی، مسیر غلبه بر امیال زودگذر و خواهش های نفسانی است!

آرامش راستین را در آستان نیلوفرین پروردگار می توان یافت. خداوند در دوردستها نیست. او همین جا در کنار ماست. آن گاه که از حضورش آگاهی می یابیم و در خلوت خویش با او سخن می گوییم، لبریز از حس شادی و آرامش عمیق می گردیم. آغوش خداوند همواره برای عشق ما گشوده است و ما هیچگاه تنها نخواهیم بود. برکت از نام او بر می خیزد.

عاشقانه های من با خدا: هفته ششم

سرگردانی چرا - ای ذهن! چرا این گونه در جهان مادیات سرگردان شده ای!

هر چه که رخ داده، مقدر ما بوده است. پس دیگر نیازی به افسوس گذشته و یا اضطراب فردا نخواهی داشت. تنها به آفریدگار متعال خویش تکیه کن تا به شکوه و زیبایی، شادی و آرامش نایل گردی.

گاهی حس می کنم که عمر گرانبهای خویش را بیهوده هدر داده ام و عمری را در سرگردانی سپری کرده ام. اما همه چیز نابود نشده است هنوز هم وقت دارم. شادی خویش را حفظ می کنم تا روحم شاداب تر باشد! مرا با گذشته کاری نیست زیرا همیشه پیروزم. چگونه؟

عاشقانه های من با خدا: هفته پنجم

عظمت الهی - در سایه عظمت الهی ما  چون فرزندان پروردگاریم. رها از هر چه حصار دیروز و فردا، ما تنها در حال  به سر می بریم، حال بی پایان و بی حصار! و حکمت، خیر و جلال خداوندی  از آن ماست. ما بنده ی اوییم!

آن کس که شیفته ی نام خداوند است، بر این نام تمرکز می کند و در سایه عظمت الهی به دنبال نشانه های خداوندی در زندگی روزمره ی خویش می گردد. چنین انسانی آگاه و هوشیار، در پی نشانه ها می گردد و آن ها را درمی یابد. هر نشانه تلنگری است از حضور خداوند در ثانیه ثانیه ها.

عاشقانه های من با خدا: هفته چهارم

مسیر عشق در ژرفای قلب، رازی نهفته است و آن راز، نام مبارک خداوند است. با پیمودن مسیر عشق، این راز نمایان خواهد شد. الها عشق خویش را به من بیاموز و رهایی از خود! بر من نعمتی ارزانی دار تا شباهنگام و صبحگاهان در حضور نیلوفرین تو به راز و نیاز و دعا بپردازم!

ترانه نیایش برای واصل شدن به نیلوفرین خداوند که همانا خرد محض، مسرت و آرامش جاودان است.

سه کار باید انجام داد:

عاشقانه های من با خدا: هفته سوم

اضطراب و نگرانی میدانم چیزی را تغییر نخواهد داد. تمام مشکلات خود را به دست خداوند می سپارم و پس از آن فراموششان می کنم. بدون شک معجزه ای رخ خواهد داد.

گاهی سال ها عبادت می کنیم و با دانه های تسبیح، ذکر خداوند را می گوییم اما آنگاه به پروردگار نزدیک می شویم که آرام باشیم و سکوت اختیار کنیم! آن گاه خداوند با روح ما سخن خواهد گفت! گفتگویی عاشقانه و لبریز از شادی.

نیایش و عبادت، خداوند را به ما نزدیک نمی سازد بلکه سبب شیفتگی ما به او می شود. هر چه بیشتر به عبادت او بپردازیم، بیشتر به شکل او در خواهیم آمد باور خواهیم کرد که هیچ چیز جز او نمی خواهیم و هر چه در مسیر ما قرار دارد خیر است.

عاشقانه های من با خدا : هفته دوم

تسلیم اراده خدا هستم و از انجام خواست خداوند بیمناک نیستم. ابتدا خود را در اختیار او قرار می دهم تا دیگر چیزی از خود من باقی نماند. آنگاه اراده ی خداوندی به واسطه ی من تحقق خواهد پذیرفت.

ای پروردگار من تو روح زندگی، ذات نور، و برکت آسمانی! بر من نعمت ارزانی دار تا در سایه ی عشق تو با آرامش به سر برم و به هنگام انجام وظایف روزانه ام عشق تو را به نظاره بنشینم و به آنانی که در ظلمت به سر می برند سرور و شادی ببخشم.

روزه های هفتگی برای آرامش ذهن - همان طور که جسم نیاز به پاکسازی دارد، روح نیز نیاز به تطهیر دارد. حتی بیشتر از تصفیه جسم، به تزکیه روح نیاز داریم. زیرا از سلامت روح است که جسم نیز در سلامتی به سر می برد. راه­های زیادی برای این نوع پالایش وجود دارد. سکوت و خودشناسی و در آخر رسیدن به جان لایتناهی.

دنیای مدرن امروز ما، دنیای زرق و برق هاست. دنیای پیشرفت های ظاهریِ مادی. دنیای غرور و منیت. آنقدر درگیر همین ظواهر هستیم که خود درون را فراموش می کنیم. خستگی های مفرطی که با هیچ خوابی کم نمی شوند و ما به اشتباه این خستگی ها را از جسم می دانیم. فارغ از اینکه این روح ماست که تحلیل رفته و روز به روز بیشتر و بیشتر به فراموشی سپرده می شود. هیچ دارویی جز سفر به ژرفای روح علاج نیست. کمی سکوت و فارغ از پیرامون شدن. سکوت محض که ذهن را به آرامش برساند و این خسته­ ی ناتوان را نفسی تازه بخشد. اینکه در حال زندگی کنیم و بدانیم از دنیا چه می خواهیم. اصلاً علت حضور ما در این دنیا چیست؟ چه رسالتی داریم؟ تا هدفی نداشته باشیم نمی توانیم با لذت این مسیر را طی کنیم. پس بیاییم کمی به خود بیندیشیم. خودِ فراموش شده را دریابیم. به اندازه  غذایی که به جسم می رسانیم اندکی هم غذای روح را مهیا کنیم. تزکیه روح چیزی نیست جز تصفیه ذهن ناخودآگاه از هر گونه داده های زائد. پس هر روز چند دقیقه ای  در گوشه ای آرام نشسته وبا چشمان بسته  فقط و فقط سکوت کنیم. سکوتی که به ماجراجویی زیبایی ختم می شود.

روزه های هفتگی برای آرامش ذهن