ریلکس سام وان سکوت ذهن و آرامش درون

قضاوت خود را به تأخیر بیندازیم

در این جهان، هیچ حادثه ای بر حسب تصادف اتفاق نمی افتد. در واقع همه وقایعی که روی می دهند، لطف و رحمت الهی در ورای آن نهفته است. تمام حوادث برای ما پیام هایی دارند که ممکن است تا زمانی که زنده هستیم دلیل آن ها را متوجه نشویم زیرا بسیاری از این وقایع فراسوی ادراک ما و جزو اسرار الهی هستند و تلاش برای فهم حکمت خداوند و قضاوت بر آن ها با هوش محدودمان مانند سنجش اقیانوس با پیمانه است.

روزی دیگر آغاز شد، خلوتی دیگر با تنها معشوق بی نیاز خود…

در گوشه ای آرام به دور از هیاهوی اطراف، چشمهایم را می بندم . نام مقدس خداوند را بر زبان می آورم، به درون خویش راهی می شوم و از دریای مشغله های روزانه می گذرم! نام او را بارها و بارها تکرار می کنم. نام او را با اشتیاق عمیق قلبی بر زبان جاری می سازم. همچون غریقی که فریاد کمک بر می آورد، دستان یاری رسان خداوند را می فشارم. هر لحظه بیشتر مبهوت این آغوش امن می شوم. چیزی از دورن وجودم را آرام می کند.

عاشقانه های من با خدا: هفته چهاردهم

آرامش ذهنی آرامشی است که از پس ادراک می آید. ارزشمندترین گنجینه ی حیات و از تمام ثروتهای دنیا برتر است. این آرامش را هیچ کس از ما نمی تواند بگیرد و یا آن را بر هم زند. تنها چیزی که این آرامش را مختل می سازد، واکنش ما نسبت به اتفاقاتی است که برایمان رخ می دهد.

در زندگی دنیوی و اتفاقات روزمره ما هر چه کنیم نتیجه آن را خواهیم دید. ما در زندگی کنونی آنچه را درو می کنیم که پیش از این کاشته بودیم. هیچ کس قادر به فریب دادن ما نیست. هیچ کس نمی تواند آنچه را که به ما تعلق دارد از ما بگیرد. هیچ کس را یارای آزار رساندن به ما نیست. انسان، هم دوست خویش است و هم دشمن خویش!

عاشقانه های من با خدا: هفته سیزدهم

عشق فقط خدا – روزی دیگر آغاز شد، با آغوش باز و دستان گشاده به استقبال آن می روم. آیا هر روز را نمی توان تولدی نو دانست؛ تولدی دوباره در حیات معنوی؟ فرصتی دیگر برای شناخت بهتر وجود خود و دریافت حضور خداوند در نفس هایمان!

چگونه می توان فهمید که در طریق معنوی، پیشرفتی حاصل کرده ایم یا خیر؟ هر چه در این مسیر بیشتر راه رفته باشیم بر فروتنی مان افزوده می شود. آن گاه به این باور می رسیم که جهان مادیات هیچ است. و هیچ چیز بدون وجود خداوند معنایی ندارد.

عاشقانه های من با خدا: هفته دوازدهم

پروردگارا – هر گاه قلبم دچار ناآرامی می شود، به درون خویش فرو می روم.

در درون هر انسان، یک جایگاه مقدس برای روح، یک مرکز معنوی و یک نوای هدایتگر وجود دارد که به هنگام سکوت، قادر به شنیدن می شود. چیز های بی معنی ای که در زندگی دنیوی ام رخ می دهند به فراموشی خواهم سپرد، فراموش می کنم و می بخشم و از خود دور می سازم و به رهایی می رسم!

عاشقانه های من با خدا : هفته یازدهم

خداوندا – به من بیاموز عبادت را، انجام وظایفم را، جرأت داشتن را، پیمودن مسیر های دشوار را و سرانجام رسیدن به نور بی پایان را. در پناه این نور، هر آنچه از من باقی مانده ناپدید خواهد شد و تنها تو هستی!

می دانم آنگاه که راه خویش را گم کرده ام تنها تویی که یاری رسان لحظات تاریک منی. می دانم چیزهایی بر سرم راهم می گذاری که چون فولاد آب دیده شوم و به بلوغ روحی برسم.